en flag
en flag

REDLIGHT JAZZ

Red Light Jazz in 2024

In Europa vinden aardig wat jazzfestivals plaats waar nationale en internationale jazzmusici optreden, nochtans is er maar één festival dat zich afspeelt in de meest uiteenlopende locaties in dezelfde stad en dat is het Amsterdamse Red Light Jazz festival. Inmiddels al 11 jaar, en altijd van vrijdagmiddag tot en met zondagavond.

Het Red Light Jazz festival is zo genoemd omdat Amerikaanse zeelieden die in de jaren ’30 de rosse buurt bezochten, Amsterdam kennis hebben laten maken met jazz. Het merendeel van de podiumlocaties bevinden zich dan ook in en rondom het Wallengebied. Behalve in buurtcafés en bars vonden de optredens op 7, 8 en 9 juni onder meer plaats in het 15e eeuwse gebouw De Waag, ooit de poort om de stad binnen te komen, in kunstgebouw Arti et Amicitia, het Bimhuis, Casa Rosso, Casablanca, de Condomerie, De Waalse Kerk, verzorgingstehuis Flesseman, de Korpszaal van het Leger de Heils, de Beurs van Berlage, Museum Ons’ Lieve Heer op Solder, het Prostitutie Informatie Centrum, TenClub en het TOBACCO Theater. Het festival werd afgesloten in het statige Grand Hotel Krasnapolsky op de Dam. En het merendeel van de concerten was ook nog eens vrij toegankelijk.

Met zoveel variatie is de vraag waar kies je voor. Wij sloegen het druk bezochte openingsconcert van Hans Dulfer over en kozen vrijdagmiddag als eerste bestemming Sea Palace, het imposante drijvende Chinese restaurant aan de Oosterdokskade. Op de bovenste verdieping trad de formatie Michael Simon’s Asian Connection op. Chinezen en jazz? Jawel, u leest het goed en dat gaat prima samen. De klanken die de Taiwanese Pipa (Chinese luit) speler voortbracht mengden prachtig met de standaard jazzbezetting. De mooie locatie droeg er ook aan bij dat we hebben genoten van het optreden.

Daarna togen we naar de TenClub in de Nes, een cosy locatie waar old time favorite trompettist en showman Michael Varekamp zijn idool Louis Armstrong eerde. Met Harry Emmery op bas, Bas van Lier op piano en Erik Kooger op drums gaf Michael ‘m flink van katoen in de TenClub.

Zaterdagmiddag ging het er een stuk minder wild aan toe in het verzorgingstehuis Flesseman op de Nieuwmarkt. De voor het merendeel bejaarde muziekliefhebbers konden Arthur Heuwekemeijer’s interpretatie van stukken van de door hem bewonderde Bennie Golson zeer waarderen. Ook Arthur’s jazz-arrangement van ‘Aan de Amsterdamse Grachten' van Wim Sonneveld viel in de smaak. Er werd uit volle borst meegezongen.

's Avonds waren we bij de Red Light Jazz Club Night in het fraaie TOBACCO Theater, schuin tegenover de TenClub. Deejay Phil Horneman, mede oprichter van Wicked Jazz Sounds, warmde het publiek op met funky tunes. Omstreeks 21.30 uur trad de vijfkoppige formatie ROSEYE op, een band rond de talentrijke Schotse zangeres/saxofonist Tallulah Rose. ROSEYE bracht in april haar debuutalbum ‘Every Move’ uit, een mix van soul, jazz, gospel, hiphop en elektronica, en wist de studio-opnamen van de plaat heel goed te vertalen naar het podium. Toen Candy Dulfer ineens met haar saxofoon de bühne op stapte bij ROSEYE, ging het helemaal los.

Zondagmiddag keerden we terug naar het TOBACCO Theater voor het optreden van Ellen ten Damme. Welke superlatieven volstaan om deze diva te beschrijven? Ellen is zonder voorbehoud Nederlands meest veelzijdige zangeres in alle genres. Haar Red Light Jazz-performance, samen met haar pianist Thijs Cuppen, lag in het verlengde van haar succes-shows Paris-Berlin en Casablanca. We genoten zo van het concert van Ellen dat we bijna het optreden van Benjamin Herman misten in de tegenoverliggende TenClub. Ook Benjamin behoeft nauwelijks introductie. Behalve optreden met verschillende formaties, zoals met zijn Hammond Trio op Red Light Jazz, heeft de stijlvolle altsaxofonist tegenwoordig bij de NPO een wekelijkse podcast ‘Get In!’ waarin hij wekelijks jonge, meestal afgestudeerde jazzmusici interviewt.

Om precies 22.00 uur waren we in de Grand Ballroom van hotel Krasnapolsky waar superstar Candy Dulfer, begeleid door een 7-mans sterke funky band, de 11e editie van het Red Light Jazz festival afsloot met een gepassioneerd optreden. Candy speelde sax, uiteraard, ze zong, sprak het publiek toe alsof ze iedereen persoonlijk kende. Het voelde als een warm bad. Haar optreden met onder meer een ode aan de onlangs overleden Amerikaanse saxofonist David Sanborn en aan het slot een heerlijke medley van James Brown klassiekers, was een waar spektakel.

Red Light Jazz is een festival waar artiesten en publiek drie dagen lang samensmelten tot één grote familie. Daar zouden er meer van moeten zijn in de wereld. Wij kijken nu al uit naar de volgende editie!

Foto’s: Ranjani Nirosha

Tekst: Bram Schilperoord

North Sea Jazz 2023

The Golden Adge

Eric Hoogendorp schrijft

Haalt jazz de eenentwintigste eeuw, was de wat gevleugelde uitspraak, waarover de in 2012 overleden bevriend schrijver en jazzmaatje Bernlef en ik regelmatig discussieerden. We ontmoeten elkaar bijna dagelijks in Café Bedier bij het Vondelpark, waar hij lunchte en ik was meubilair. Het was eind jaren negentig en de hoogtijdagen van de CD. We gaven elkaar tips over wat we moesten kopen. De jazz was al een paar keer uit de as herrezen de laatste decennia. Het was enige jaren na de bekende jazzfoto van de meeste bekende Nederlandse jazzmuzikanten op 2 juli 1996 11 uur s ’ochtends in Haarlem, ‘A Great Day in Haarlem’. Naar voorbeeld van de bekendste jazzfoto ooit ‘A Great Day in Harlem’ 12 november 1958 in Harlem NY met alle grote jazzmusici. We wisten toen nog niet, dat de broertjes Van der Feen al op Northsea hadden gespeeld in 1995 op 15 en 13-jarige leeftijd, Paul sax en Clemens bas. Zij zouden behoren tot de kleine golf jazzmuzikanten die enige jaren na de internet crisis , met onder andere Joris Roelofs, Tineke Postma, Jesse Ruller, de 4 broertjes Van der Feen en vele andere getalenteerde muzikanten. Het lijkt wel, of er een maatschappelijke crisis nodig is om talenten te laten floreren. Zo ook enige jaren na de bankencrisis, met Onno Govaerts, Guillermo Celano en vele anderen die toen doorbraken. De laatste crisis, de Coronacrisis, gaf een kleine tsunami van talent in de postcorona tijd. Tristan Ebbe Smidt en Tom Hennekes zijn enige voorbeelden van de stroom aan talenten. Ook dit jaar weer is het nu officieel NN NSJ hetende Northsea Jazz programma tjokvol met vele artiesten en totaal uitverkocht. De nadruk ligt dit jaar natuurlijk op 150 jaar bevrijding van de tot slaaf gemaakten en genderneutraliteit, antiracisme en dat moet ook. Met vele rap en Hip-Hop artiesten. De jazz kwam ook goed aan bod en was regelmatig verdeeld over de zalen. Het was zaterdag de heetste dag van het jaar en totaal uitverkocht. De sfeer was gemoedelijk en door de hitte was iedereen wat loom. Het swingen lukte daarom niet altijd, maar iedereen had het naar de zin. Ik moest denken aan Newport jazz 1960, dat toen ook veel te druk en commercieél werd aan het eind van ‘The Golden Age’ of jazz. Toen ontstond ‘The Newport Rebels’, wat slechts een kort leven beschoren

was, maar een mooi album opleverde onder het Candid label. Onder leiding van Mingus met Max Roach in 1960 opgenomen. Het lijkt mij wel wat, in navolging van de Newport Rebels, The North Sea rebels met de vele getalenteerde jazzmusici een alternatief jazzfestivalletje in Den Haag, North Sea parcjazz rebels. Ach ik droom maar wat. We trapten af met "a salute to Jim Hall" met onder andere Rozenwinkel, Tony Overwater, van der Grinten en Tineke Postma. Na een paar nummers kwam Tineke Postma spelen en ik moest denken aan Ralph Gleasons Jazzcasuals nog in zwart wit 1961, met Jim Hall, Sonny Rollins, Bob Cranshaw bass en Ben Riley drums. Het was aandoenlijk om te horen, dat de tape naar de tien jaar geleden overleden Jim Halls weduwe opgestuurd wordt. Ik viel met mijn neus in de boter bij een vette drumsolo van Allan Mednard van het Brandee Younger trio gevolgd door het serene kristalheldere harpspel van Younger tijdens een uitvoering van een Alice Coltrane nummer. Zij en Lakecia Benjamin zijn Coltranianen en ontmoetten elkaar voor het eerst hier op NSJ. Ze waren meten into each other en beloofden snel met elkaar te gaan spelen en dat gebeurde zondag al. Toen kwam Miller, Marcus Miller, he is Boss. De zaal was bloedheet en het publiek als sardientjes op elkaar gepakt. Velen zaten op de grond, loom en vermoeid door de hitte, maar niets willen miss van Marcus. Hij deed zijn ding, goed. steengoed als altijd met zijn handpalm op de snaren ‘slap’. Hij stal wel mijn hart en kippenvel toen hij terugging naar 1958 en een perfecte Miles speelde, heerlijk. Dank je Marcus Miller. Wat is er zo bijzonder aan Kenny Garrett? Nou, hij neemt je mee naar een andere dimensie. Muziek is een kunstwerk in de tijd. Hij maakt een kunstwerk in de tijdruimte. Wat een totaal andere wereld dan van zijn vriend Marcus. Het klapstuk van de avond was voor mij, en ik ben meteen verliefd, wat ik niet snel word, Lakecia Benjamin. Ik noemde haar al een keer. Net als Younger helemaal Coltrane. Zij geeft een andere betekenis aan de altsax Tranesax, wat een knetterende energie, met de 25 daily excersises van Hyacinthe Klosé als vingeroefening en ‘A Love Supreme’ startritueel blies ze mij compleet van de sokken. Zij is de beste, na Bird, Peppertje en Mclean, nu miss Tranesax Benjamin. De jazz is definitief uit de as herrezen, wat toepasselijk is is de naam van haar nieuwe album ‘Phoenix’.

North Sea Jazz 2023

  • JC Cherry

  • Nederland is een geweldige band rijker

    Geen gewone band, maar een krachtige blues/rock sensatie die al volle zalen verovert! Opgericht door gitarist Jelle en zangeres Conchita belooft JC Cherry een muzikale reis vol energie en emotie.

    Als fotografe kreeg ik het verzoek om deze band vast te leggen, die mogelijk, na hun eerste single 'Don't Walk Away' zelfs eind dit jaar al hun debuutalbum uitbrengt.

    Met veel plezier heb ik deze opdracht voltooid.

    Hier is een kleine selectie van mijn werk.

    Wil je op de hoogte blijven van deze opkomende sensatie? Volg JC Cherry op Facebook. Ook daar kunnen jullie mijn werk vinden van de fotoshoot die we deden op een bijzondere plek.